بازگشت
آشتی با طا لبان یا سپردن اختیارات بیشتر به پاکستان ؟
نوشته ی : اسماعیل فروغی نوشته ی : اسماعیل فروغی

         درحالیکه فقط چند روز محدود به کنفرانس لندن باقیمانده است ،  طی روز های اخیر، هم از رسانه های گروهی غرب  وهم  از زبان سخنگویان رییس جمهور کرزی ، پیهم و به تکرار در باره ی امکان آشتی با طالبان و حذ ف نام رهبران بلند پایه ی آنان از لست سیاه سازمان ملل متحد ، اخبار و گزارشهایی به نشر میرسد .                                                                                             این اخبار و گزارشها که بوضاحت سازمان یافته به نظر میآیند ، درست زمانی به نشر میرسند که قرار است  طی کنفرانس لندن بطور مشخص به مسأله ی آشتی با طالبان و  سپردن اختیارات بیشتر به پاکستان در حل مسایل  افغانستان و منطقه ،  نیز  پرداخته شود .                                                        ناظران به  این   باور اند    که  ، کنفرانس   لندن  در پهلوی اهداف دیگر،  هد ف پاکستانیزه   کردن جنگ افغانستان را نیز میتواند در قبال داشته باشد .                                                                   از قراین بر میآید که ، انگلیسان و امریکاییان آرزو دارند  بار دیگر سرنوشت جنگ و صلح در افغانستان را بیشتر بدوش آی اس آی  پاکستان  بگذارند ــ بدوش آنانیکه از سالها قبل ، هم در ایجاد و بازی سناریوی جهاد   و هم  در نگارش و نمایش درامه ی  طا لبان  ، امریکاییان و انگلیسان را گام بگام  یاری  رسانیده اند .

         شواهد نشان میدهد  که  طرح پاکستانیزه کردن جنگ در افغانستان و منطقه ، و قایل شدن حق و مقام مبالغه آمیز به پاکستان ، درست پس از اعلام استراتژی جدید بارک اوباما رییس جمهور ایالات متحده امریکا  ، قوت گرفته  است .                                                                          بارک اوباما  در استراتژی جدید جنگ برای افغانستان ، به دولت پاکستان و سهم ارزنده ی آن در مبارزه علیه تروریزم  و تحکیم دموکراسی  ، مقام خاص قایل شده  و حتی غلبه بر تروریزم را  بدون سهمگیری جدی آنکشور ، ناممکن پنداشته است  .  او متکی بر همین اهمیت پاکستان است که کمک جدید سالانه یک و نیم میلیارد دالری امریکا به پاکستان را به تصویب میرساند .

         همچنان  بارک اوباما طی استراتژی جدید خویش ، در حالیکه  بیشتر از همه سازمان عربی القاعده را مقصر تمام خشونتها  دانسته  و آنرا منبع اصلی تروریزم بین المللی ، جنگ در افغانستان و منطقه میپندارد ، از طالبان وخصوصیات سیاسی ــ عقیدتی و پایگاه اجتماعی آنان تعریف و توضیح روشنی نداده  ، آنان را خطر اصلی و مانع عمده در راه تحقق اهداف شان  نمیداند  .

        بارک اوباما با درک این حقیقت که میتواند افغانستان به باتلاقی برای امریکا و ناتو مبدل شود ، در استراتژی جدید خویش  ،  راههای گونه گون تسلط بر جنگ  از جمله  حتی   کنار آمدن با طالبان را درنظر گرفته  که از راه سپردن نقش و اختیارات بیشتر به پاکستان  میخواهد به آن دست بیابد  .   اوباما با تـأکید درینمورد گفته است  :  " در کشوری که فقر شدید و جنگها در جریان  دهه ها  بیداد نموده است  ، صلح بدون آشتی با دشمنان سابق محال است . "                 رییس جمهور اوباما با تحلیل رؤ یایی خویش در استراتژی جدید جنگ ، طالبان را به طالبان معتدل و طالبان افراطی تقسیم نموده ، راه اکثریت آنانرا از راه القاعده جدا میداند . او به این باور رسیده است که : القاعده را که ضد منا فع امریکاست ، نابود باید  کرد و با طالبان که میتواند به آسانی زیر کنترول پاکستان بیاید  ، کنار باید آمد  .                                       

        اما  اینکه ، آیا این برداشت رییس جمهور اوباما درست و کار آمد خواهد بود ، شک وجود دارد .                                                                                                               اینکه آیا میتوان القاعده و طالبان را از هم جدا پنداشت ، باور کردنی به نظر نمیرسد .            و اینکه آیا با سپردن اختیارات بیشتر به پاکستان جنگ وخشونت در افغانستان ومنطقه به  پایان خواهد  رسید  ، دور از حقیقت است  . زیرا تجربه نشان داده است که دولت پاکستان از سالها به اینسو فقط و فقط در ویرانی و نابودی افغانستان کوشیده است نه در آبادی و آرامی افغانستان و پایان بخشیدن جنگ و خشونت در این کشور .

         بهر حال ،  چنین بنظر میرسد که  امریکاییان  به مشوره ی یاران انگلیسی شان ، یکبار دیگر قصد  سپردن نقش بیشتر به پاکستان را دارند . و بخاطر تحقق این نیت شان از چند ماه بدینسوست که کوششها ی چند جانبه یی به جریان افتاده است .                                                  درست پس از طرح استراتژی جدید بارک اوباما بود که گوردون براون صدراعظم انگلستان نیز  طی سخنرانی ای از شورای کویته ی طالبان نام برد ه  ، دولت افغانستان را به نزدیکی و مذاکره با آنان تشویق و ترغیب نمود . ایشان در عین حال از رییس جمهور کرزی خواستند تا ازنزدیکی زیاد با دشمنان دولت پاکستان بپرهیزند .                                                 در ادامه ی این سخنان گوردون براون ، تبلیغات گسترده یی در مورد حذف نام رهبران بلند پایه ی طالبان از لست سیاه ملل متحد ،  مسافرتهای پیهم رهبران کشورهای امریکا و بریتانیا  به افغانستان و پاکستان پیش از تدویر کنفرانس لندن  و بالاخره آماده کردن طرح مشخص مذاکره با طالبان از سوی دولت افغانستان  ؛ همه گواه این حقیقت است که  کاسه یی زیر نیم کاسه بوده ، بازهم  انگریزیان و امریکا ییان پلان شوم  دیگری بخاطر ادامه ی  سناریوی  ناکام  جنگ و بی ثباتی درافغانستان ، در دست تهیه وتطبیق خواهند داشت .                  هرچند مردم  رنجدیده ی افغانستان ، از هر اقدام صلحجویانه و خیرخواهانه ، ( حتی کنار آمدن با طالبان  ) که به ختم جنگ و ویرانی در کشور شان بینجامد ، حمایت مینمایند ؛  اما این هرگز بآن معنی نیست که بار دیگر ویرانی کشور شانرا بدستور و خواست آی اس آی پاکستان  به تماشا بنشینند .                                                                                             مردم ما و جهانیان به حافظه دارند که طی سی سال گذشته ، حکومتهای متعد د پاکستان با چه نیرنگهای مزورانه یی افغانها را بجان هم انداخته ، با سوء استفاده از جهاد و به بهانه ی جهاد ، کشور ما را به آتش کشیدند و بنیاد های مادی ما را نیست و نابود نمودند .                         پاکستان به یاری عمال و نوکران خویش ، مردم  ما  و بخصوص مجاهدین ما را به گروهها و پارچه های مختلف تقسیم کردند  و  آنان را واداشتند و ترغیب نمودند  تا هرکدام به اندازه  و توان خویش خانه ی  خود را ویران نموده   و در چپاول وغارت این خانه ی ویران شده از همدیگر پیشی بجویند .                                                                                        پاکستان بسیار ماهرانه موفق شد تا آنگونه که رهبران نظامیگر شان آرزو میکردند ، کابل را به یاری عمال خویش در کام آتش فرو برده ،  بر روی ویرانه ها ی پایتخت کشور ما یکجا با عمال خویش ، رقص و پایکوبی نمایند .                                                                  آنان به این هم بسنده نکرده ، به یاری عمال و ایادی قرون وسطایی خویش ، بر هویت و فرهنگ ملی ما تاختند . افتخارات فرهنگی و تاریخی ما را به نابودی کشاندند  و بسیار کوشش نمودند تا نام ما را نیز  بعنوان ملتی مستقل از صفحه ی روزگار بزدایند .                                   در حالیکه   اینهمه کوششهای مزورانه و دشمنانه ی پاکستان را ، که بدون شک همه به اشاره و یاری مستقیم حامیان غربی اش صورت میگرفت ، تاریخ بخاطر سپرده  و مردم ما تا هنوز از درد آن رنج میکشند  ؛  دولتمردان افغانستان هرگز حق اینرا ندارند تا  در  زیر فشار حامیان بین المللی شان  "  سرمه ی آزموده  را باز بیازما یند .  "                                              بر دولتمردان افغانستان است تا هوشیارانه به مسایل مورد بحث در کنفرانس لندن از جمله به مسأله ی آشتی با طالبان ، بپردازند . نه از روی احساسات  و نه در تحت فشار جامعه ی جهانی و پاکستان .                                                                                                       رهبران افغانستان و حامیان بین المللی شان  باید بدانند که مردم افغانستان هر گز آرزوی بازگشت به خانه جنگی های حزبی ــ تنظیمی دیروز که همه به کوشش سازمان استخبارات پاکستان ، براه میافتاد  ، ندارند .  آنان اینرا هم باید بدانند  که  مردم هرگز آرزوی بازگشت  بروز های سیاه  دوران طالبان را نیز ندارند که آنهم توسط  پاکستان بر ملت ما تحمیل گردیده بود .            

          مردم آشتی و عدالت  میخواهند . مردم آزادی و صلح واقعی میخواهند .                                                                                              

                                                                                          پایان


January 20th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات